ვინ არიან ქართული წარმოების მესაფლავენი – თურქები თუ საკუთარი მთავრობა?

ეს ხელშეკრულება არაპრპორციულად მოქმედებს, რადგან ექსპორტი ყოველწლიურად თითქმის შვიდჯერ ნაკლებია თურქულ იმპორტზე და გამოდის, რომ ყოველწლიურად საშუალოდ 1 მილიარდ დოლარ სუფთა ზარალს ვნახულობთ. მაგალითად, 2018 წელს თურქეთიდან 1,4 მილიარდი დოლარის პროდუქცია შემოვიდა იმპორტით, ხოლო აქედან ექსპორტზე მხოლოდ 200 მილიონის პროდუქცია გავიდა, რამაც 1,2 მილიარდი დოლარი გვაზარალა. ამხელა სხვაობა სავაჭრო ბალანსში არც ერთ ქვეყანასთან არ გვაქვს, ხოლო თურქეთი ჩვენი ყველაზე დიდი იმპორტიორია.

ასევე თვითონ შეთანხმებაც ძალიან არასამართლიანია, ეს ხელშეკრულება არ მოიცავს ყველა პროდუქტზე ბაჟის გაუქმებას. სია, რომელ პროდუქციაზეც თურქეთი ადებს ბაჟს, თითქმის ორჯერ დიდია იმაზე, რაზეც ჩვენ შეგვიძლია ბაჟის დადება. არსებობს კიდევ იმ პროდუქტების დიდი სია, რომელზეც თურქეთი კვოტებს გვიწესებს, ხოლო ჩვენ არც ერთ პროდუქტზე არა გვაქვს კვოტების დაწესების უფლება.

დაბოლოს, ის ფაქტი, რომ მოსახლეობა უფრო იაფად ყიდულობს პროდუქტს, არაფერი შეღავათი არ არის, რადგან ადგილობრივი წარმოების განვითარების შემთხვევაში მოიმატებს მოქალაქეთა შემოსავალი და თან წარმოება რაც უფრო განვითარდება, მით უფრო შესაძლებელი გახდება ფასების დაწევა.  ლარის კურსის კრიზისული ვარდნით, რაც დიდწილად გამოწვეულია ნეგატიური სავაჭრო ბალანსით, ქვეყანაში ხდება მუდმივი ინფლაცია იმპორტულ პროდუქციაზე.

ამ პრობლემის მოსახსნელად, რა თქმა უნდა, საჭიროა ამ ხელშეკრულების გადახედვა ან გაუქმება, ბარიერების შექმნა უცხოური პროდუქცისათვის და ადგილობრივი წარმოების დახმარება ახალი ტექნოლოგიების დანერგვით, სუბსიდირებით და რეკლამის გაწევით.

თორნიკე ბედიანაშვილი

წყარო: ავტორის ფეისბუკ-გვერდი

P. S. “ნიუსფრონტისგან”: მკითხველები რას ფიქრობენ: ვინ უფრო მეტი მტერია საქართველოსი: თურქეთი თუ საკუთარი ხელისუფლება – მიშისტური, რომელმაც 2007 წელს ეს ხელშეკრულება დადო თურქეთთან თუ დღევანდელი ქოცური, რომელიც ამ ხელშეკრულებას რევიზიას არ უკეთებს?!