– ” სიკვდილის წინ რას ვიტყოდი რას ფიქრობ პაატ?
არასდროს ვპატიობ ჩემ თავს, რო ვერ გადაგმალე კაციჭამია ‘’ბოროტებისგან,, რურუებისგან, გიორგი რამიშვილი ზარალასგან და ლერი სულაბერიძესგან!!
რა შეგვეძლო 13 წლის მე და 15 წლის შენ? როცა გია ყარყარაშვილმაც ჩაისვარა შიშისგან? და ბევრმა ქართველმა!
მე და შენ თუ გვეშინოდა არ მგონია დიდი ცოდვა! თუმცა ეგეც მეცოდვილება და თავს დამნაშავედ ვგრძნობ, თუმცა აქამდეც ძვლივს მოვიტანე ჩვენი ოჯახის ამბავი პაატ !
არ იყო ნაწყენი ჩემზე, რომ მეშინოდა და ვერაფერი შევძელი… გპირდები აღარასდროს შემეშინდება !! აღარასდროს ვიქნები ის დაბნეული პატარა გოგო რომელიც უყურებდა თავისზე პატარა ოჯახის წევრებს და არ იცოდა რა ეთქვა, რით ენუგეშა პატარა 6 წლის დაა რომელიც განწირული ტიროდა! საშინელი სიზმრები არ აძინებდა !! რა უნდა ყოფილიყო სიზმრები? ალბათ ჩემს სიზმრებზე საშიში!! ის საშინელი სახეები მაღალი და დაბალი ბავშვებიდან, რომ გვარჩევდნენ ვინ საშიში იყო მომავალში!
მათ ჩადენილ მკვლელობებზე ვინ მოთხოვდა პასუხს !
ოხ როგორ გვიღალატა ყველამ? როგორ არ გჯეროდა რო ეგ გურულოც მაგათი შემოგდებული იყო. იმდენად სუფთა სულის იყავი ყოველთვის, რო არასდროს გჯეროდა ადამიანების ცუდის!
რომელი ერთი გავიხსენო? მარტოდ მარტო მონასტერში გაქცეული რურუას და ზარალას სახეები, რო მედგა წინ, თუ ლერი სულაბერიძის ხელიდან რო გამოვგლიჯე შენი თავი? ნეტა მაშინვე მოეკალი მაგ არა ადამიანებს, რო შენი საფლავი მაინც არ მედოს გულზე დარდად.. არაუშავს პაატ სიკვდილის წინაც და სიცოცხლის წინაც ამას გეტყოდი და გეტყვი : ჩვენ სიკეთე ვართ და აუცილებლად გავიმარჯვებთ მილიანერ ბოროტებზე!! როგორც არ უნდა იმართლონ თავები მაინც ვერ ვაპატიებ ვერცერთ წამს მარტოდ გატარებულს და ვერცერთ წვეთ ცრემს!!
არც იმ ავტომატების ბუღმა დაფარა მკვლელების სახეები და ვერც 29 წელი ვერ გადაფარავს და ვერც ზარალას მილიონები გაწმინდავს ამხელა სისხლის გუბეს !
დაგპირდი პაატ და ვაგრძელებ პირობას!! მაპატიე დრო რომელიც ღმერთისაა და არა ჩემი !”
– წერს ამერიკაში მცხოვრები ქართველი ემიგრანტი, თამარ თორაძე