ზოგიერთს გულწრფელად ჰგონია, რომ საქართველო რუსულ ოკუპაციას 200 წელზე მეტია ებრძვის.
შიმშილი, დრო-დრო ჟამიანობა, ბავშვების მასობრივად გატაცება და გაყიდვა – ფოთის ნავსადგურიდან მონებად და მამლუქებად, მუდმივი ინტრიგები და ხოცვა-ჟლეტა ნახევრად გამაჰმადიანებულ თავად-აზნაურობაში, ქვეყნის დაქუცმაცება, მოსკოვის ნაცვლად სპარსეთში თუ ოსმალოში სირბილი მანდატებსა და ჩინ-მედლებზე, მუდმივი ლეკიანობა… – აი ეგ იყო მაშინდელი საქართველო. სწავლა-განათლება, რკინიგზის გაყვანა და დემოკრატია კი არა, ფიზიკური განადგურების წინაშე დადგა ერი.
ისე, ერეკლე მეორეს მიერ ტრაქტატის ხელმოწერამდე გაცილებით ადრე ვახტანგ მეექვსის რუსეთში გაძევება მოხდა – 1400 კაციან შეიარაღებულ რაზმთან ერთად. ამით კარგა ხნით გამოიწერა ქვეყნისთვის საკრალური ხელისუფლების დელეგიტიმაციაც და შემდგომი ორხელისუფლებიანობაც.
ჰოდა, აქეთ, გასული საუკუნის 70-80-იანებში, სანამ ზვიადის სახელს გაიგებდით, რამდენი იყავით, ნეტავ, “რუს ოკუპანტებს” რომ შეაკვდით ბრძოლაში? და შემახსენეთ ერთი, ლენინის პრემია რომელ ერთს გაქვთ უკან ჩაბარებული, ბაბოიც ტკაც! “დინამო, დინამო, დინამო”!…
გ.ლ.
მწერალი გოგი ლორთქიფანიძე