– “…უცნაური რამ ხდება: რაც უფრო მეტი დრო გადის მით უფრო მკაფიოდ ხედავ ამ “გარდასული სპექტაკლის” მონაწილეებს და მაყურებლის სავარძელში მოკალათებულს, შიშის ჟრუანტელი გივლის, როდესაც შენთვის სათაყვანებელი ერის გვერდით გამოჩნდებიან “აჩრდილები”, ღალატისა და პროვოკაციის სუნი რომ ასდით და ნაბიჯ– ნაბიჯ, საერთო “სასაკლაოსკენ” მიჰყავთ მათ ნებას და სიტყვას მიამიტურად მინდობილი იდეალისტები და რომანტიკოსები….
ამ “თამაშს” თავის ახსნა ვერანაირად ვერ მოვუძებნე.ჩვენ ხშირად ვლაპარაკობთ და ვწერთ წინათგრძნობაზე, რაღაც გაუცნობიერებელზე და მისტიურზე ამ წინათგრძნობაში და სწორედ დღევანდელი ჩვენი რეალობაც აღსავსეა ამ წინათგრძნობით და ახლა ხომ არ დგება ის დღეები როდესაც წინათგრძნობა ადგილს უთმობს გარდაუვალობის შეგრძნებას…. ხომ არ არის ეს პროცესები მზადება ფინალური სცენისათვის??? და ეს ამ ცხოვრების სცენაზე გამართული ფეიერვერკი უკანასკნელი გასროლით ხომ არ უნდა დამთავრდეს??? მითუმეტეს რამდენი ჩვენი “მეგობარი” მოუთმენლად ელოდება ამ მისტერიალურ აქტს…. არ უნდა მოხდეს!!! არ უნდა მოხდეს!!! არ უნდა მოხდეს!!! რაც უფრო მეტი დრო გადის მით უფრო მკაფიოდ ხედავ ამ “გარდასული სპექტაკლის” მონაწილეებს და მაყურებლის სავარძელში მოკალათებულს, შიშის ჟრუანტელი გივლის, როდესაც შენთვის სათაყვანებელი ერის გვერდით გამოჩნდებიან “აჩრდილები”, ღალატისა და პროვოკაციის სუნი რომ ასდით და ნაბიჯ– ნაბიჯ, საერთო “სასაკლაოსკენ” მიჰყავთ მათ ნებას და სიტყვას მიამიტურად მინდობილი იდეალისტები და რომანტიკოსები….
ამ “თამაშს” თავის ახსნა ვერანაირად ვერ მოვუძებნე. ჩვენ ხშირად ვლაპარაკობთ და ვწერთ წინათგრძნობაზე, რაღაც გაუცნობიერებელზე და მისტიურზე ამ წინათგრძნობაში და სწორედ დღევანდელი ჩვენი რეალობაც აღსავსეა ამ წინათგრძნობით და ახლა ხომ არ დგება ის დღეები როდესაც წინათგრძნობა ადგილს უთმობს გარდაუვალობის შეგრძნებას….
ხომ არ არის ეს პროცესები მზადება ფინალური სცენისათვის??? და ეს ამ ცხოვრების სცენაზე გამართული ფეიერვერკი უკანასკნელი გასროლით ხომ არ უნდა დამთავრდეს??? მითუმეტეს რამდენი ჩვენი “მეგობარი” მოუთმენლად ელოდება ამ მისტერიალურ აქტს…. არ უნდა მოხდეს!!! არ უნდა მოხდეს!!! არ უნდა მოხდეს!!!”
პუბლიცისტი, მამუკა კარტოზია