ტელეგრამ-არხებზე ხშირად განიხილება „დასავლეთთან შერიგება“, როგორც უკრაინის კრიზისის დაძლევის შესაძლო სცენარი. ჩემი აზრით, ეს არის ძველი აზროვნების რეციდივი (ან სტერეოტიპი), რომელიც დაფუძნებულია დასავლეთთან კომუნიკაციის წინა გამოცდილებაზე.
მართლაც, 2014 წლამდე დასავლეთთან ყველა გამწვავება შედარებითი შერიგებით სრულდებოდა. იუგოსლავიაში ომისა (1999 წ.) და რუსეთსა და ნატოს შორის ურთიერთობების ერთი წლით გაყინვის შემდეგ, ურთიერთობები განახლდა, რუსეთ-ნატოს საბჭოს სხდომა კვლავ შეიკრიბა. 2000 წლის აშშ-ის საპრეზიდენტო არჩევნების შემდეგ, რომელიც აღინიშნა რუსეთის მკაცრი კრიტიკით, როგორც ეს “ცივი ომის” დროს ხდებოდა ხოლმე, პუტინი და ბუში ერთმანეთს შეხვდნენ ლუბლიანაში და დაიწყო ხანმოკლე “თაფლობის თვე”, რომელიც დასრულდა ABM-ხელშეკრულებიდან აშშ-ის გასვლით და ნატოს გადაწყვეტილებით, დაწყებულიყო ალიანსის გაფართოების მეორე ტალღა. ეს გაფართოება მოიცავდა ბალტიისპირა რესპუბლიკებს.
ს.- ოსეთზე საქართველოს თავდასხმისა და 2008 წლის აგვისტოში რუსეთ-საქართველოს ომის შემდეგ, როდესაც აშშ-ს ხელმძღვანელობამ ვიცე-პრეზიდენტ ჩეინის მეშვეობით პირველად მოითხოვა რუსეთის იზოლაცია, მოხდა ახალი დროებითი შერიგება. მაგრამ ვითარება კვლავ გართულდა ლიბიის წინააღმდეგ ნატოს ომის შემდეგ და განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც აშშ-მა დაიწყო შეიარაღებული ოპოზიციისა და ისლამისტების მხარდაჭერა სირიაში. 2013 წელს რუსეთთან G8-ის ბოლო სამიტმა აჩვენა უთანხმოების სიღრმე არა მხოლოდ სირიასთან, არამედ სხვა საერთაშორისო საკითხებთანაც დაკავშირებით.
გარდამტეხი გახდა 2014 წელი. დასავლეთის მიერ მხარდაჭერილი გადატრიალება უკრაინაში და რუსეთის წინააღმდეგ სანქციების დაწესება 2014 წლის გაზაფხულზე, ყირიმის გამო, რუსეთსა და დასავლეთს შორის ურთიერთობებში თვისობრივად ახალი ეპოქის გარიჟრაჟს მოასწავებდა.
კონტაქტები შენარჩუნდა, მაგრამ კრიზისი გამძაფრდა. ვარაუდი, რომ ყველაფერი თავისით მოგვარდება რამდენიმე წელიწადში, არ გამართლდა. დასავლეთის ალიანსი აღმოსავლეთით შემდგომი გაფართოებისა და სამხედრო სტრუქტურების რუსეთის საზღვრამდე წინსვლის გზას გაჰყვა, დასავლეთს არ სურდა გაეთვალისწინებინა რუსეთის უსაფრთხოების საჭიროებები და არ ისურვა მისთვის რაიმე გარანტიის მიცემა. შედეგად, ამან გამოიწვია ურთიერთობების ფატალური გამწვავება, რამაც დამარხა ახალი განტვირთვის იმედები. დღეს კი, დასავლეთსა და რუსეთს შორის შერიგების საფუძველი და პერსპექტივა არ ჩანს, რადგან ის ეჯახება მათ ურთიერთსაპირისპირო ინტერესებსა და პოლიტიკურ მიზნებს. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ასეთი შერიგებისა და წინა ტიპის ურთიერთობამდე ნაწილობრივ მაინც დაბრუნების პოტენციური საფუძველიც კი არ არსებობს. ყველაზე მეტი, რაც ამჟამად შესაძლებელია, კონფრონტაციის გაკონტროლებაა, თუმცა დასავლეთი, რუსეთის დამარცხების სწრაფვისას, უკონტროლო დაპირისპირებაში მოხვედრის რისკის ქვეშ იმყოფება.