7 ოქტომბერს ნინო გომიაშვილი 49 წლის გახდა. მაყურებელთა უმეტესობამ ის იცის, როგორც ცნობილი ქართველი ოსტაპ ბენდერის, მსახიობ არჩილ გომიაშვილის ქალიშვილი და ახსოვთ პატარა გოგონად, როდესაც ის ეკრანებზე გერდას სახით გამოჩნდა ფილმში „თოვლის დედოფლის საიდუმლო“.
როდესაც ნინო გაიზარდა, მან გადაწყვიტა კინოდან წასვლა, ხოლო მისი უფროსი ძმა, მიხეილი, მამის კვალს გაჰყვა, თუმცა არაერთხელ ჰქონია ეჭვი არჩეული გზის სისწორეში. რაც გასაკვირია, ამის მიზეზს მას მამა აძლევდა.
- რატომ არ სჯეროდა არჩილ გომიაშვილს საკუთარი შვილების სამსახიობო მომავლის და როგორ იმოქმედა ამან მათზე – ამის შესახებ მიმოხილვაში.
ორი გომიაშვილი “თორმეტ სკამში”
სინამდვილეში ლეონიდ გაიდაის ფილმში „თორმეტი სკამი“ ორი მსახიობი მონაწილეობდა გვარად გომიაშვილი, რომლებიც ერთსა და იმავე დღეს – 23 მარტს დაიბადნენ, 35 წლის სხვაობით. ერთი მათგანი იცნეს, რადგან მთავარი როლი შეასრულა, მეორე კი ძნელად თუ ვინმემ შეამჩნია და დაიმახსოვრა. ეს არჩილის რვა წლის ვაჟი, მიხეილი იყო. ის მამის დაბადების დღეს, მის მეორე ქორწინებაში, მსახიობ ლიანა მანჯავიძესთან შეეძინა. მთელი ბავშვობა კულისებში გაატარა, მშობლებთან ერთად გასტროლებზე დადიოდა და უბრალოდ ვერ წარმოედგინა თავი სხვა პროფესიაში.
“თორმეტი სკამის“ გადაღებებზე მიხეილიც სულ მამასთან ერთად იყო გადასაღებ მოედანზე. სწორედ მაშინ შეასრულა მან თავისი პირველი როლი ცხოვრებაში. ეპიზოდში, სადაც ოსტაპ ბენდერი და კისა ვორობიანინოვი ღია მანქანებში მყოფ ტურისტების წინაშე გზის შუაში ცეკვავენ, მანქანის უკან ბავშვები დარბიან. ერთ-ერთი ბიჭი – უზარმაზარ თეთრ ქუდში – ყვირის: “ფული მომეცით!“ ეს სწორედ არჩილის ვაჟი იყო.
მოგვიანებით ხუმრობდა, რომ როგორც ამ რეპლიკით დაიწყო კინოში, მთელი ცხოვრება მამას იგივეს ეუბნებოდა. სინამდვილეში, მიხეილ გომიაშვილის მონაწილეობით მაშინ ორი ეპიზოდი გადაიღეს და მეორე მაყურებელს ნამდვილად დაამახსოვრდებოდა: ფილმის ფინალში ბენდერის კოსტიუმში გამოწყობილი ბიჭი ოსტაპის გამოსახულებიან კინოპლაკატთან მიდიოდა და ამბობდა: “ყინული დაიძრა, ბატონო ნაფიც მსაჯულებო. პარადს მე ვუხელმძღვანელებ!“ ამის შემდეგ შარფს კისერზე იხვევდა და მიდიოდა. თუმცა, ფილმის საბოლოო ვერსიის ნახვისას, „გოსკინოს“ კომისიამ განაცხადა: „მზარდი ოსტაპ ბენდერები ჩვენ არ გვჭირდება!“ და ეს ეპიზოდი ამოჭრეს, რამაც პატარა მსახიობი ძალიან გაანაწყენა.
მოგვიანებით, როდესაც მიხეილს ჰკითხეს, თავად თუ არ უნდოდა ოდესმე ბენდერის როლის შესრულება, მან უპასუხა, რომ მსგავს შეთავაზებაზე არც არასდროს დათანხმდებოდა – ის ყოველთვის ამაყობდა მამით, მაგრამ მასთან კონკურენციას არასდროს ცდილობდა და არც არასდროს სურდა მისთვის რაიმეში გადაეჭარბებინა. მით უმეტეს, რომ მისი მოწონების დამსახურება ისედაც ძალიან რთული იყო, რადგან არჩილს დიდი ხნის განმავლობაში არ სჯეროდა შვილის სამსახიობო ნიჭის.
ყველაზე მკაცრი კრიტიკოსი
სკოლის დამთავრების შემდეგ მიხეილმა შოთა რუსთაველის სახელობის თბილისის სახელმწიფო თეატრალური ინსტიტუტი დაამთავრა, რის შემდეგაც მამამ ის მოსკოვში წაიყვანა – ბიჭი უკონტროლო გახდა, უყვარდა დროს ტარება და არჩილ გომიაშვილმა გადაწყვიტა მისი გამოსწორება. 6 წლის განმავლობაში ისინი ერთად ცხოვრობდნენ. 1990-იან წლებში მიხეილმა კინოში თამაში განაგრძო, თუმცა თავიდან დიდ როლებს არ სთავაზობდნენ. თავისი პირველი მთავარი როლი მან მხოლოდ 40 წლის შემდეგ შეასრულა.
- მამას დიდი ხნის განმავლობაში არ შეუმჩნევია შვილის ნიჭი და არ აღიარებდა მის დამსახურებებს. მიხეილი იხსენებდა:
“მას არ სჯეროდა ჩემი, როგორც კარგი კინომსახიობის. არ აინტერესებდა ფილმები, რომლებშიც ვმონაწილეობდი, ძირითადად ბოევიკები და სამხედრო დრამები. მამა მაკრიტიკებდა სისულელეებში გადაღებისთვის“. თავიდან არჩილმა ვაჟი სამხედრო დრამაში “პირველი ღმერთის შემდეგ” შესრულებული როლისთვისაც გააკრიტიკა და მხოლოდ მას შემდეგ, რაც ეს ფილმი ვენეციის კინოფესტივალზე წარადგინეს, შეაქო მამამ. სამწუხაროდ, ეს მის გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე მოხდა – იმავე 2005 წელს არჩილ გომიაშვილი გარდაიცვალა.
ამის შემდეგ კი მიხეილის კარიერა აღმავლობას განიცდიდა. ის იღებდნენ ფილმებში საქართველოში, რუსეთში, ჩეხეთში, პოლონეთში, აშშ-ში და მიუხედავად იმისა, რომ გადაღებებში ხანგრძლივი პაუზები იყო, თეატრალურ სცენაზე სრულად რეალიზებული იყო. თეატრში დაკავებულობის გამო მიხეილს ხშირად უწევდა უარის თქმა კინორეჟისორების შეთავაზებებზე. 60 წლის მსახიობის ბოლო კინოროლი იყო მთავარი როლი კომედიურ მელოდრამაში „ჰეფი-ენდი“ 2020 წელს. რა თქმა უნდა, მან ისეთივე დიდება ვერ მოიპოვა, როგორიც მამამისმა, მაგრამ თავისი შემოქმედებითი ბედით კმაყოფილია.
გერდა, ბენდერის ქალიშვილი
არჩილ გომიაშვილს ბალერინა ტატიანასთან ბოლო ქორწინებაში შეეძინა ქალიშვილი ნინო. 11 წლის ასაკში მან პირველი როლი შეასრულა ფილმში “ადრეული დილა”, ხოლო 3 წლის შემდეგ მას კვლავ მთავარი როლი ერგო ფილმ-ზღაპარში “თოვლის დედოფლის საიდუმლო”, რომელმაც მთელ ქვეყანაში გაუთქვა სახელი. გერდას როლში ნინო გომიაშვილი მილიონობით მაყურებელს დაამახსოვრდა. მშობლებს თავიდან არ სურდათ მისი გადაღება – ეშინოდათ, რომ გადაღებების გამო ქალიშვილი სასკოლო პროგრამას ძალიან ჩამორჩებოდა, მაგრამ რეჟისორმა მათი დარწმუნება შეძლო.
გოგონას სამსახიობო პოტენციალს მაშინ მაყურებლებმაც და კრიტიკოსებმაც მიაქციეს ყურადღება, მაგრამ მისი კინოკარიერა მხოლოდ 5 წელი გაგრძელდა – 1983 წლიდან 1988 წლამდე, სანამ სკოლას არ დაამთავრა. ამის შემდეგ ნინო მოსკოვის სამხატვრო თეატრის სკოლა-სტუდიაში ჩაირიცხა, მაგრამ მე-4 კურსის შემდეგ გადავიდა საკავშირო სახელმწიფო კინემატოგრაფიის ინსტიტუტში (ВГИК), ალექსეი ბატალოვის კურსზე. თითქოს კარგი პერსპექტივები ელოდა წინ, მაგრამ მალევე იმედგაცრუებული დარჩა სამსახიობო პროფესიით და გადაწყვიტა, ეს გზა აღარ გაეგრძელებინა.
მოგვიანებით ნინო იხსენებდა, რომ დიდება მას ძალიან ადრე მოუვიდა და უბრალოდ გადაიწვა და დაკარგა ინტერესი მის მიმართ, რადგან ძალიან მარტივად მიიღო. გარდა ამისა, მას არ ჰქონდა სურვილი მთლიანად მიეძღვნა თავი ამ პროფესიისთვის, ხოლო ამის გარეშე წარმატებული მსახიობი გახდომა შეუძლებელია.
მოგვიანებით მან თავისი სამსახიობო გამოცდილება, როგორც ამაღელვებელი თავგადასავალი, ისე გაიხსენა. რა თქმა უნდა, ყველაზე ნათელი შთაბეჭდილებები “თოვლის დედოფალთან” იყო დაკავშირებული:
“ალბათ, უფრო მეტად მჯერა სასწაულების, ვიდრე ზღაპრების. ყოველი განვლილი დღე, წუთი, წამი – ეს უკვე სასწაულია. და ის, რომ გამიმართლა ასეთ გამოჩენილ მსახიობებთან ერთად გადაღება, როგორებიც არიან ოლეგ ეფრემოვი, ალისა ფრეინდლიხი, ვიაჩესლავ სტრჟელჩიკი, ვია არტმანე, სხვა არაფრად მიმაჩნია, თუ არა სასწაულად“.
მალე ნინო გომიაშვილი ამერიკაში გაემგზავრა, იქ ფოტოგრაფიის ხელოვნებას სწავლობდა დიზაინის სკოლაში, გახდა ფოტოჟურნალისტი, შემდეგ კი რუსეთში დაბრუნდა, სადაც ფოტოგრაფად მუშაობდა. თავისი ახალი გატაცების შესახებ მან თქვა:
“მაშინვე მივხვდი, რომ ეს ჩემია. იმიტომ, რომ მთელი ჩემი ფსევდო-სოციალურობის მიუხედავად, აბსოლუტური ინტროვერტი ვარ. და როდესაც მარტო ზიხარ, სიბნელეში, და ჩნდება კადრი… ეს სრულყოფილი სასწაულია”.
მოგვიანებით ნინო წარმატებული გალერისტი გახდა: მის გალერეა „პობედაში“ მოსკოვში ერთ-ერთი ყველაზე რეზონანსული ფოტოგამოფენები იმართებოდა. ნინო ასევე ორი წიგნის – კულინარიული გზამკვლევების „გურმანიადა. იტალია“ და „საქართველო. პირველი, მეორე, მესამე“ ავტორია.