ლევან ვასაძე „უძლურის დღიურის“ მორიგ თავს აქვეყნებს:
„მთავარი მიზანი ჩემი დღიურისა, როგორც პირველ თავში ვწერდი, არის რომ ის ადამიანს რამეში დაეხმაროს. მინდა ვთქვა, პირველ რიგში ავადმყოფს, მაგრამ, სხვისი არ ვიცი და, მე მაქვს განცდა, რომ ამა თუ იმ ფორმით ჩვენ ყოველთვის ავად ვართ.
ეს სიავე იკურნება სიწმინდესთან მშვიდად ზიარებისას, მაგრამ ადამიანი, შეგდებული ცოდვით დაცემულ უსამართლო სამყაროში, დიდხანს ვერ ძლებს და ისევ ავადდება.
ალბათ, ამიტომ ეცოდება ის შემოქმედს და ამიტომ გვპატიობს ის აურაცხელ უპატიებელს.
მაგრამ, რადგან ჩემი ავადობა ამ შემთხვევაში ძალზედ მკაფიოა, მისი მიმდინარეობა, მასთან ჩემი სულისა და სხეულის ბრძოლა, უზარმაზარ ეპიკურ ტილოსავით იშლება სრულად მხოლოდ ჩემს თვალწინ.
მე რამდენჯერმე აღვწერე ამ ტილოს ნაწილები და ვერა და ვერ გავიმეტე ისინი გამოსაქვეყნებლად, თუმცა, მეჩვენებოდა, რომ ის სხვებს დაეხმარებოდა.
მაგრამ, ამის მიუხედავად, მინდა ხაზი გავუსვა ავადმყოფობის ორ ძირეულად განსხვავებულ ხედვას: ავადობა მიმყვანი ადამიანის დასასრულისაკენ და ავადობა მიმყვანი ნამდვილი სიცოცხლის დასაწყისისაკენ.
მე არცერთს არ ვაპირებ, ისევე, როგორც ნებისმიერი ავადმყოფი, თუ უფალი ინებებს, ამაზე არ ვისაუბრებ. მაგრამ ამ ორიდან, რა თქმა უნდა ჩემთვის, რაც არ უნდა იყოს, ეს ავადობა ვერ აღიქმება დასასრულად.
ამ ბრძოლაში, რომელშიც ჩვენ ვართ ათეისტ-ლიბერალურ იდეოლოგიასთან, ჩვენ მათ ვძულვართ და არ ვეცოდებით, ჩვენი კი მათი ცოდვა გვძულს და ისინი გვეცოდებიან და ვლოცულობთ მათთვის.
და მე ვერ წარმომიდგენია, როგორ შეუძლია ადამიანს გადაიტანოს ის, რაც ამდენ ადამიანს გადააქვს ამ ქვეყნად ასეთი ავადობების სახით, მიღმიერის იმედისა და რწმენის გარეშე. მეცოდება მასეთი ადამიანი-თქო ვთქვა, არაფრის თქმაა, გული მეთუთქება, როდესაც მის ასეთ მდგომარეობას წარმოვიდგენ.
რა არის ძირეული განსხვავება ამ ორს შორის ავადობისას, გარდა უკვე თქმულისა?
მორწმუნე ადამიანის უნარი, ჩაიკეტოს დღევანდელ დღეში და ამდენი არ იდარდოს მკურნალობის შედეგზე, რაც ფსიქოლოგიური თვალსაზრისით უმნიშვნელოვანესი რამაა გამოსაჯანმრთელებლად.
მთლად არ დარდი არავის შეუძლია, მაგრამ, განსხვავება ცხადია: ათეისტი, რომლისათვისაც გარდაცვალება არ არსებობს და არსებობს სიკვდილი, შეუდარებლად უფრო დაძაბულია მომავალში ცქერით და ამით იზიანებს ჯანმრთელობას, ხშირად უარყოფს და ვერ ამჩნევს წყალობას, და ამით, სამწუხაროდ, იმძიმებს და თავისით იუარესებს მდგომარეობას.
ისიც მართალია, რომ ბევრი სწორედ ასეთი განსაცდელის დროს მიდის უფალთან, ბლეზ პასკალი, თავის გენიალურ ტრაქტატში „ფიქრები“ საერთოდ თვლიდა და ამტკიცებდა გენიალური მათემატიკოსის სიზუსტით, რომ სინამდვილეში ათეისტი არ არსებობს.
მაგრამ სულ სხვაა მზაობა ადამიანისა, ვინც ავადობამდეც ღმერთს ეძიებდა. ის მადლობს მას ავადობისთვის, იმისთვის, რომ იგი მას შეხვდა და არა მისიანებს, და ღებულობს ენით აღუწერელ ნუგეშს უფლისაგან, ტკივილთა შემსუბუქებას და გონების სიმშვიდეს.
ამიტომ, თუ მე მაქვს რაიმე რჩევის უფლება დღევანდელი გადმოსახედიდან, ადამიანისათვის ვინც ავად ხდება, ყველას ჯვარი სწერია, რომც არ თვლიდეს ის თავს მორწმუნე ადამიანად, როგორც არ უნდა უჭირდეს, გაუმკლავდეს თითო დღეს პირისპირ და არ იფიქროს რა იქნება თუნდაც ხვალ, იმიტომ, რომ უფალი არავის არ ტოვებს და რაც იქნება ხვალ, მისგანვე იქნება დაშვებული ადამიანის თავს, მისი სულის გადასარჩენად.
ფსალმუნთა პოეზიის ერთ-ერთი ყველაზე გულის ამაჩუყებელი ადგილი, რომელიც ყველა მაზიარებელმა ზეპირად იცის, არის ამ ფილოსოფიის სიმფონიის უმაღლესი მწვერვალი:
„უფალმან მმწყსოს მე და მე არაი მაკლდეს,
ადგილსა მწუანვილსა მუნ დამამკვიდრა მე;
წყალთა ზედა განსასუენებელთასა გამომზარდა მე,
მოაქცია სული ჩემი და მიძღოდა მე გზათა სიმართლისათა
სახელისა მისისათვის,
ვიდოდიღათუ შორის აჩრდილთა სიკუდილისათა,
არა შემეშინოს მე ბოროტისაგან,
რამეთუ შენ ჩემ თანა ხარ…“
ფსალმუნი 22.
და მე მინდა მთელი გულითა და სულით, ყველას ვინც ავადაა ვუთხრა, არა შეგეშინოს თქვენ ბოროტისაგან, რამეთუ ის თქვენთანა არს…“